Do Walencji jechaliśmy przez całą noc z deszczowego Mediolanu (który był naszym 2. przystankiem podczas niezapomnianego eurotripu, ale tę historię zachowam na troszkę później :)) Dziś chciałabym Wam opowiedzieć o niezwykłej i pełnej słońca Walencji. O prawdziwym powiewie wakacji, poczuciu szczęścia i tamtej wolności... Pamiętam tę drogę przez osnute nocą południowe wybrzeże Francji i późniejszej Hiszpanii. Te pojawiające się zza zakrętów oświetlone małe miejscowości. Świadomość, że tu, tuż obok nas, rozciąga się Morze Śródziemne, że z każdym kilometrem jesteśmy coraz to bliżej południa - bliżej naszego upragnionego celu. Pamiętam też pobudkę w promieniach słońca, jak wszystko cię boli po całej nocy jazdy, jak czujesz się nieświeży, masz już tak strasznie dość jedzenia zimnych kanapek i tylko marzysz o tym, by rozprostować nogi i wziąć prysznic... ale potem znów łaskoczą cię delikatnie promienie słońca, odwracasz głowę i zerkasz za okno. Widzisz ten zmieniający się, tak inny i nieustannie zachwycający krajobraz i już wiesz, że warto. Po prostu warto. Bo każda podróż to kolejna przygoda, a wszystkie te niedogodności to jedynie krótka chwila, to momenty, których się zupełnie nie pamięta, a jeśli wspomina to w żartach i ze szczerym uśmiechem na ustach. Rekompensują to przecież te wszystkie miejsca, do których zmierzamy. Ta synestezja obrazów, zapachów i przeżyć - doświadczenia, które zostają w nas już na zawsze. Wspomnienia tamtej, niepowtarzalnej atmosfery. Ludzi i wspólnych rozmów do świtu. Nie schodzącego z twarzy uśmiechu. Tych iskierek w oczach.

            W Walencji byliśmy nad ranem, a naszym pierwszym celem była dzielnica przyszłości - Ciudad de las Artes y las Ciencias (Miasteczko Sztuki i Nauki). Nie wiedziałam nawet, czego do końca się spodziewać, ale tak chyba właśnie jest najlepiej. Gdy nie ma się tych wszystkich oczekiwań, wyobrażeń, a nagle świat dookoła sam z siebie tak zaskakuje. Biel awangardowych budynków i błękit wody otaczającej cały ten magiczny kompleks. Tak jakby w jednej chwili naprawdę przenieść się w czasie i ujrzeć w jaką stronę zmierza współczesna architektura. Jak zmieniać się będą miasta, w których żyjemy. Minimalizm, a zaskoczenie formą. Kształty, w których doczytać się mamy czegoś więcej - tej skrytej w geometrii metafory. Stałam tam i zastanawiałam się, czy rzeczywiście mi się to podoba. Czy chciałabym żyć w takim świecie, w otaczającej mnie tak minimalistycznej i uporządkowanej rzeczywistości. Czy w ogóle bym się w niej odnalazła?

            Kocham stare kamienice. Ich barwy, wysokie okna o kolorowych okiennicach, piękne drzwi i skryte podwórka. Nieład wąskich uliczek. I te malutkie kawiarenki i restauracje pełne roześmianych i głośno rozmawiających ludzi. Atmosfera, w której czuję się najlepiej, w której czuję się po prostu - „przytulnie”. A dokładnie taka jest stara część Walencji. Gdy tylko przeszliśmy przez bramę dawnego miejskiego muru, minęliśmy te pierwsze wąskie uliczki, te pierwsze kolorowe kamienice i wyszliśmy na Plaza de la Virgen z najstarszą w Walencji katedrą i znajdującym się na jej tyłach barokowym kościołem Basilica de la Virge dels Desamparats - już wiedzieliśmy. Tak samo jak w Wenecji - i tu pragnęliśmy się zgubić. Zatopić w klimacie tego niezwykłego, pięknego miasta. Hiszpańskie słońce, błękitne niebo i koloryt Ciutat Vella (Starego Miasta). Błądziliśmy w gąszczu uliczek, kamienic, małych podwórek i pojawiających się zza rogu kościołów. I właśnie tak - zupełnie nieświadomie - dotarliśmy pod Pałac-muzeum Marqués de Dos Aguas (Muzeum Ceramiki) skrytym za ogromnym barokowym portalem z alabastru - ściany pokrytej imponującymi płaskorzeźbami symbolizującym dwie życiodajne rzeki. Właśnie ten obraz historycznej Walencji zarysował się w mojej pamięci chyba najwyraźniej. Nasz zachwyt nad tym tak drobiazgowym rękodziełem. Tak niezwykłym i pięknym.

            Błądziliśmy dalej, zaglądając i skręcając wszędzie tam, gdzie coś przyciągnęło naszą uwagę - kolory, kawiarenki, domy i kwiaty. Wodzeni również kuszącymi zapachami wróciliśmy na Plaza de Santa Catalina, by skosztować hiszpańskich Tapas ­­­­- niewielkich przekąsek serwowanych zazwyczaj do napojów (wina, piwa czy sangrii). Podawane są one na ciepło bądź na zimno i przyjmują różne formy – od prostych przekąsek po bardziej skomplikowane dania. My postawiliśmy na malutkie kanapki w najrozmaitszych smakach - od hiszpańskiej szynki serrano, po te z kalmarami i krewetkami... Słońce, zimna sangria, pyszne tapas, a dookoła tłum roześmianych ludzi. To chyba dopiero wtedy poczuliśmy, że jesteśmy naprawdę w podróży, że mamy wolne od jakichkolwiek obowiązków i zobowiązań, że nic nas nie dotyczy. Możemy nareszcie w pełni czerpać z tej właśnie chwili - że jesteśmy tu - w Hiszpanii. Siedzimy wszyscy razem w restauracji w Walencji, a wszystkie zmartwienia, wszystkie obowiązki i pośpiech codzienności zostały gdzieś daleko, daleko za nami.

            Najedzeni i z butelką białego wina na zachód słońca podjechaliśmy (szalonym) miejskim autobusem na plażę. Uwielbiam wodę, uwielbiam błękit niekończącego się morskiego horyzontu i szum fal... Tamtego lata to właśnie wtedy - w Walencji - po raz pierwszy (oczywiście nie w życiu, a w roku :)) zanurzyłam stopy w kojącym, ciepłym morzu. Byłam tak szczęśliwa. Tak...

            O zmroku wróciliśmy do pięknie oświetlonych ogrodów Turii - ciągnącego się na 12km parku w dawnym korycie rzeki. Labiryntu niekończących się zielonych alejek, stawów, fontann i starych kamiennych mostów. To tam siedząc na miękkiej trawie spędziliśmy długie godziny na rozmowach, śmiechu, wygłupach, a nawet tańcu. Tak szczęśliwi i wolni. Nareszcie.

Ps. A już we wtorek lecę do... A T E N ! :)