Wspomnienie Sinemorca - mój artykuł z gazety studenckiej

kwietnia 30, 2015


            Natłok pracy, myśli i obowiązków, sprawy na uczelnie i przygotowanie do podróży... Tak bardzo chciałabym już odetchnąć. Po prostu zapomnieć... Przez to wszystko zaglądałam też bardzo rzadko do Was - za co chcę Was szczerze przeprosić i obiecać, że kiedy tylko znajdę chwilę -wszystko nadrobię! W tym jednak całym chaosie wydarzyło się coś, co na mojej twarzy namalowało najprawdziwszy uśmiech... Wydanie studenckiej, dwujęzycznej gazety Bułgarystów UW - „Smokinia”. A w niej mój tekst o miejscu, które pokochałam jeszcze jako dziecko...  Gotowi na podróż w czasie? :) 
Wspomnienie Sinemorca

            Znam te wszystkie miejsca chyba na pamięć. Zamykam oczy i w wyobraźni przywołuje każdy, najdrobniejszy szczegół. Niemalże czuję te promienie słońca na twarzy, ten powiew ciepłego, słonego wiatru. Słyszę ten melancholijny szum morza. Dotyk delikatnego piasku pod stopami. Tęsknie. Tak bardzo.

Plaża z ujściem rzeki Waleka (skan starego zdjęcia z analogu)
            Sinemorec. Niewielkie miasteczko w południowo-wschodniej Bułgarii. Oddalone od granicy z Turcją o jedyne 15km, przez co do 1994 roku znajdowało się w strefie granicznej, a wjazd bez specjalnej przepustki był tam niemożliwy. Nadmorska osada z moich dziecięcych wspomnień, z tych późnych lat dziewięćdziesiątych, gdy dopiero co wśród starych domów i rybackich chatek zaczęły pojawiać się tu pierwsze skromne pensjonaty i malutkie restauracje. Pamiętam tamten dawny spokój. Te wszystkie puste uliczki i rozciągające się znad niskich dachówek widoki na błękit morza, i pokryte pszenicą wzgórza. Tamte wąziutkie ścieżki prowadzące na jeszcze wtedy tak spokojne plaże. Do dziś przecież tak piękne. Szczególnie pamiętam tę jedną, owianą tajemnicą legendy, plażę przy ujściu rzeki Weleka... Kilometrowy pas piasku między morzem, skałami, a potokiem spływającym z samego serca Strandży - rozciągającej się w tym rejonie Bułgarii zielonej krainy dębowych wzgórz. Rejonie przesiąkniętym prawdziwą magią i pierwiastkiem czegoś niezwykłego, innego. Pełnym wspomnień za przeszłym, starożytnym światem. Według legendy, którą pierwszy raz usłyszałam jeszcze jako dziecko z ust miejscowego marynarza o siwej brodzie, odzianego w śmieszną czapkę kapitana (której chyba nigdy nie ściągał z głowy) i o niezapomnianym przeze mnie ciepłym uśmiechu - Baj Stefana, to właśnie stąd pochodzić miała tracka księżniczka (znana później jako Bastet) - pół bogini, pół człowiek. W mitologii egipskiej uznawana była za boginię miłości, radości, muzyki i tańca, którą Egipcjanie symbolicznie przedstawiali pod postacią kota. Po jej śmierci, zgodnie z ostatnią wolą księżniczki, pochowano ją w rodzimych stronach, a dokładne miejsce pochówku na wieki miało pozostać tajemnicą. Miejscowa legenda dopowiada zaś, że przyroda na cześć bogini uformowała jej skalną podobiznę - sfinksa znajdującego się właśnie na tamtej, uważanej przez wielu za najpiękniejszą, plaży. Dla mnie była to wtedy zwykła bajka o nic nie mówiących mi postaciach i dalekich miejscach. Dzisiaj, choć świadoma tego, że żadna z bajek nie wydarzyła się naprawdę, gdy przywołuje w wyobraźni ten skalny zarys kobiecego profilu - zaczynam wierzyć. Może nie w samą treść mitu o Bastet, lecz w prawdziwą magię i tę niemalże odczuwalną niezwykłość tego miejsca. Co zastanawiające, w 2008 roku, dokładnie nad tą plażą, odkopano grobowiec kapłanki pochowanej 2200 lat temu, w którym archeolodzy natrafili na ogromną ilość złotej i srebrnej biżuterii...  Mity i przypowieści splatają się tutaj więc ze śladami, wciąż nie pozwalającej o sobie zapomnieć, historii.

Sfinks - według legendy podobizna bogini Bastet 
Baj Stefan (a jednak bez czapki!)
            Dalej, na południe od ujścia Weleki, rozciągają się tu liczne zatoki, a wśród nich ta jedna ze starym, rybackim portem sveti Jani (Jana Chrzciciela). Stąd też rozciąga się widok na dwie, zanurzone w morzu, samotne skały o wyglądzie tak podobnym do wywróconych w czasie sztormu statków, które wszyscy nazywają tutaj - Koraba (Statek). Kawałek dalej, na skraju skalistego wybrzeża zatoki, stoi biała, drewniana ławka, na której za każdym razem, pragnie się usiąść i na wiele godzin zatopić wzrok w tych na zawsze skamieniałych okrętach, w opadającym powoli na zachodzie słońcu, którego ostatnie promienie chowają się tu za jednym z łagodnych szczytów Strandży. Oderwać myśli od wszystkich zmartwień. Zapomnieć.

Koraba - skamieniałe okręty
Widziany stamtąd zachód słońca
            I dalej, podążając uliczkami już samego miasteczka na plażę miejską - na piaszczystą zatokę wśród jeszcze wtedy tak pustych wzgórz. Jako dzieci zawsze biegliśmy na sam jej koniec, do zanurzonych w wodzie niewysokich skałek, by oddać z nich te nasze najbardziej szalone i najodważniejsze skoki. Pamiętam te nie schodzące uśmiechy z naszych rumianych od słońca buź. Tą szczerą, dziecięca radość. Tak zupełnie wolni, tak wtedy szczęśliwi.



            I jeszcze dalej, przez krętą ścieżkę wśród kołyszącego się pod wpływem wiatru zboża, wśród widoków na zdający się nie kończyć horyzont wody. I właśnie tam, zza którymś z kolei zakrętem, ukazywała się naszym oczom ta zupełnie dzika - do dziś - plaża Lipite. Piękna, szeroka, o delikatnym, drobnym piasku, otoczona zielenią dębowej puszczy. Zapierająca dech w piersiach. Niczym nie tknięta natura. Zachwycająca sama w sobie... I tylko ten tak melodyjny szum rozbijających się o łagodne wybrzeże fal. Spokój. Pustka.

Droga na plażę Lipite
Dzika plaża Lipite
            Ona jako jedyna pozostała dokładnie taka, jak w dziecięcych wspomnieniach. Nie zmieniona przez ludzką zachłanność. Współcześnie przecież wszystko musi się rozwijać, wciąż iść do przodu, coraz to bardziej się komercjalizować. A nam pozostaje już tylko wspomnienie - ta fotografia przeszłości na zawsze uwieczniona w naszej wyobraźni. Do Sinemorca wracałam, co rok. Co rok obserwowałam zachodzące tam zmiany, to jak na pustych niegdyś wzgórzach wyrastały kolejne hotele i blokowiska. Jak znad coraz to wyższych dachówek, coraz trudniej było dostrzec ten błękit morza i skamieniałe w oddali dwa enigmatyczne okręty. Jak miejska plaża obrosła parasolkami i leżakami. Jak na plaży ze Sfinksem wybudowano bar (który na szczęście i tak zniszczony został podczas letniego sztormu). Komercja, turyści, pieniądze - naturalny rozwój dzisiejszego świata. Pamiętam jeszcze tamto zdumienie, gdy po raz pierwszy ujrzeliśmy ten wyrosły znikąd ogromny hotel (własność oczywiście jednego z niemieckich biur podróży), pamiętam jak potem do późnych godzin siedzieliśmy w naszej ulubionej restauracyjce Horizont plotkując o tym z całą obsługą. Wszyscy śmiali się, lecz już wtedy przez łzy, że gdy ów hotel po raz pierwszy rozbłysnął swoim blaskiem, to w całym miasteczku padł prąd, a pierwszych turystów przywieźli do niego nocą, by nie widzieli na jakim końcu świata się znajdą. Ten hotel tak bardzo tam nie pasował, lecz to wraz z jego otwarciem, wszystko się zaczęło. Kolejne budowle, restauracje, kolejne stragany z pamiątkami.

Widok na miasteczko

            Wracam tam jednak wciąż. Może trochę z sentymentu napędzanym tymi wszystkimi wspomnieniami z dzieciństwa, ale wracam. Próbuję nie widzieć tej sztucznie narzuconej tu komercji. Wychodzę na spacer w promieniach słońca i znów udaje się do tych wszystkich miejsc. Do zmieniającej co roku swój kształt plaży z tajemniczym sfinksem i ujściem rzeki Waleka, do nadal skromnego i spokojnego portu, do tamtej cichej ławki na wzgórzu, na skraj miejskiej plaży pełnej wspomnień o dziecięcych zabawach, do pięknej i dzikiej Lipite. Magia i urok, które nigdy stąd nie odeszły. Sinemorec, który na zawsze pozostanie dla mnie tym jednym z najpiękniejszych miejsc w Bułgarii.


„Smokinia” nr 3, maj 2015r.

PS. Na stronie Instytutu Slawistyki UW już niedługo pojawi się wersja online całej gazety, gdzie znajdzie jeszcze więcej niezwykłych historii z Bułgarii - KLIK :)

PPS. Właśnie powolutku szykuję plecak i już dziś wieczorem wyruszam w kolejną podróż - Amsterdam, Keukenhof, Rotterdam i... Rzym. Trzymajcie kciuki!

Zaciekawią Cię też:

23 komentarze

  1. Rzym! Moje ukochane miasto! Baw się dobrze i przywieź plecak pełen wspomnień!

    OdpowiedzUsuń
  2. Czy ta kraina w ogóle istnieje? Pięknie przedstawiłaś to miejsce. Szkoda, że magia zanika wraz z rozwojem ruchu turystycznego. Niestety jest to nieuniknione. I już sama nie wiem, czy lepiej, że tak piękne miejsca nagle stają się tylko kurortami, czy że inne piękne miejsca po prostu niszczeją, bo nie ma ani chętnych ani pieniędzy, by się nimi zaopiekować. Coś za coś.
    Udanej podróży :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Najlepiej by było, gdy istniał na to wszystko jakiś złoty środek... Pytanie, czy to w naszym świecie możliwe?

      Usuń
  3. No nie! Za dużo tych wspomnień, za dużo tych miejsc, za dużo tych cudownych zdjęć! Nie no żartuję tego nigdy nie za wiele :)
    Nie za dobrze CI dziewczyno? Udanej przygody!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ojj, ja i tak bym chciała zobaczyć o wiele, wiele więcej!

      Usuń
  4. Trzeba przyznać, że Bułgaria ma naprawdę piękne plaże, no może poza Rawdą...To miasteczko w ogóle jest mówiąc w skrócie takie sobie. Podobał mi się bardzo Neseber i Sozopol, w którym będąc po raz drugi w Bułgarii spędziliśmy dwa tygodnie.
    Zdjęcie ze słonecznikami prawie jak w Toskanii:)
    Życzę udanej podróży i zazdroszczę zwłaszcza Rzymu, uwielbiam go:)
    Pozdrawiam cieplutko:)))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bułgaria najpiękniejsza jest w tych nieodkrytych jeszcze przez turystów rejonach, niedotkniętych przez komercję. To tam jest TA prawdziwa przyroda i kultura.
      I ja pozdrawiam cieplutko! :)

      Usuń
  5. Na chwilę przeniosłam się gdzieś indziej! Pięknie...a to słonecznikowe zdjęcie jest cudowne!

    OdpowiedzUsuń
  6. Masz dar opowiadania i pisania zarazem :))) Pieknie się to czyta.... :)
    Życzę Ci wspaniałej podróży!!! Przywieź mnóstwo wspomnień! :)))))

    OdpowiedzUsuń
  7. Bułgarię pamiętam jak przez mgłę z dzieciństwa, ale z tego co pokazujesz, ładnie tam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Myślę, że musisz wrócić, bo jest naprawdę piękna :)

      Usuń
  8. Nigdy nie byłam w Bulgarii, jakos przeraza mnie ten kraj. Ale na Twoich zdjeciah pieknie sie prezentuje :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Pięknie!
    Zdjęcie z końmi śliczne!

    OdpowiedzUsuń
  10. Przede wszystkim gratuluję Ci, że Twój tekst znalazł się w gazetce studenckiej :) nie wiem gdzie studiujesz, ale fajnie ze taka działalność jest promowana :)) Bułgaria zawsze mnie zaskakiwala. Miałam okazję odwiedzić ten kraj tylko raz do tej pory i pod względem krajobrazów bardzo miło mnie zaskoczył :) można tam odnaleźć rzeczywiście piękne miejsca. Co do legendy to nigdy nie wiadomo... ;) w każdej opowieści jest trochę prawdy ;) pozdrawiam i udanego pobytu w Rzymie! :))

    OdpowiedzUsuń
  11. Bajecznie! No zatkało mnie kompletnie, zadziwiasz, więc podziwiam.!

    OdpowiedzUsuń
  12. i że to niby w Bułgarii? dla mnie ten kraj to tylko hotele, piach i impreza. ojej.

    OdpowiedzUsuń
  13. Swietnie napisane. Alez z Ciebie wrazliwa kobieta:)

    OdpowiedzUsuń
  14. świetne zdiecia i dobrze opisane . Naprawdę dobry blog ! częściej będę zaglądać :)pozdrawiam cieplutko
    http://wybuchowa-kuchnia-karoli.blogspot.com/plutko :*

    OdpowiedzUsuń
  15. To pole słoneczników jest niesamowite. Szczerze przyznaję, że mnie prawdziwie zachwyciło.

    OdpowiedzUsuń

Jak podobała Ci się ta podróż? Powiedz mi, co myślisz!

Polecam: